Μια ιστορία στο δρόμο...

Η φίλη μας Κατερίνα  μου δίνει την ευκαιρία να σας πω μια ιστορία που συνέβη, πριν από 10 χρόνια, σε ένα μικρό δρόμο του Πειραιά. Δεν ήταν ένα ζήτημα, αλλά ένα πολύ παράξενο συναίσθημα ... 

Θα σας πω ...

Πήγα στο Πειραιά  να ψάχνω για ένα αρτοποιείο που πουλάει μαύρο ψωμί, μαύρο ψωμί που με τρελαίνει και είχα δοκιμάσει στο σπίτι της φίλης μου Ανδριάνα. Ανδριάνα με υποδέχτηκε στο σπίτι της κάθε φορά που πήγα στην Αθήνα για πανεπιστημιακή έρευνα στο Παντείον.

Μιλούσα με το σύζυγό μου, ο οποίος είχε έρθει για να περάσει λίγες μέρες μαζί μου.

Σε ένα σημείο πέρασε μια μοτοσικλέτα στα αριστερά μου και σταμάτησε στο φανάρι. Σαν μαγνήτης μου κράτησε αυτόν τον άνθρωπο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή και άρχισα να ιδρώνω χωρίς να δω ούτε το πρόσωπό του.

Όταν έφτασα στο πλευρό του μπορούσα να τον δω.

Ήταν ο σύζυγός μου.

Υπέφερα ένα σοκ που μου κράτησε μια στιγμή, δευτερόλεπτα, κοίταξα προς τα δεξιά μου και εκεί ήταν, κοίταξα προς τα αριστερά και εκεί ήταν. Έτρεμαν τα πόδια μου, έγινα λευκή σαν το χαρτί και έγειρα στον τοίχο ...

Ο σύζυγός μου σχεδόν πέθανε από τρόμο και η μοτοσικλέτα ξεκίνησε όταν το φανάρι έγινε πράσινο.

Ήταν ίδιος, μα ίδιος ίδιος ... η κοπή στα γκρίζα μαλλιά του, γυαλιά, μύτη, στόμα, αυτιά, συνοφρύωμα...

Και σήμερα δεν έχουμε καφεδάκι....... καλύτερα να κερνάω σοκολάτα και μασάζ...