Τρίτη 24 Ιουνίου 2014

Φοβερές σαιονάρες...



Έχουμε ακούσει από μικρά πόδια...

Υπάρχουν στην Κίνα λίγα ιστορικά στοιχεία για αυτή την πρακτική πριν από τη δυναστεία των Τανγκ (937-975), αλλά ξέρουνε ότι αρχήσανε οι χορευτές και οι πλούσιες γυναίκες μετά γιατί θαυμάζαν τα όμορφα τοξωτά παπούτσια. 


Ναι, και μόνο για τις πλουσιότερες ήταν αυτή την πρακτική γιατί οι γυναίκες από χαμηλή κοινωνική τάξη έπρεπε να δουλέυουν. 
Στον δέκατο ένατο αιώνα, υπολογίζεται ότι το 40-50% των κινεζικών γυναικών είχαν "λωτού πόδια", σύμβολο της ομορφιάς που έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για να βρει  άντρα με χρήματα πολλά, και μια ευκαιρία για τις φτωχές γυναίκες να παντρευτούν και για τη βελτίωση την ζωή τους. 


Οι οικογενένιες και συζύγος είχαν μεγάλη υπερηφάνεια με τα μικροσκοπικά πόδια "χρυσή λωτού" ήταν επτά εκατοστά, και τα εξαιρετικά παπούτσια δεν έπρεπε να υπερβαίνει τα 10 εκατοστά σε μήκος.


Στο δεύτερο μισό του ενδέκατου αιώνα να μην πας με την μόδα ήταν μεγάλη ντροπή.

Τα φωτεινά κίτρινα παπούτσια ήταν για τον αυτοκράτορα, τα χρυσά για τους ευγενείς, και τα βερίκοκο για τους κοινούς ανθρώπους.


Τα παπούτσια ήταν λεπτά κεντημένα μεταξωτά από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες με συμβολικά μοτίβα: τα τριαντάφυλλα ήταν το σύμβολο της μακροζωίας, το μπαμπού της καλής τύχης, ο νάρκισσος της ανανέωσης, τα παιωνία της άνοιξης, ενώ το μαύρο χρώμα ήταν μόνο για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.


Άλλα...


Και άλλα...


Και άλλα...



Συγνώμη για τις εικόνες, αλλά σήμερα είναι μια πολύ καλή μέρα, όπως όλες τις μέρες, να καταγγείλουμε την κακοποίηση των κοριτσιών και των γυναικών...


...ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ ΓΙΑ ΌΛΕΣ...






Τετάρτη 18 Ιουνίου 2014

Το Λογοτεχνικό μας: "Αγαπημέμη καλοκαιρινή..."

Αγαπημένη Καλοκαιρινή.... ανάγνωση!


Αγαπημένη Κακολαιρινή... Παραλία!


Αγαπημένη Κακολαιρινή... Φως!


Μου αρέσει να ζω κοντά στη θάλασσα, και αν και δεν έχουμε πολλά χιλιόμετρα από την παραλία, μόλις μισή ώρα και καλό δρόμο, πάμε με δύο παιδιά, μια μπάλα, παπούτσια και στεγνά ρούχα, τέσσερις πετσέτες, νερό, ψωμί με κάτι ... 

Περνάμε όμορφα, πολύ όμορφα...

Ντους, άμμο, ρούχα εδώ και εκεί, μαμά τα παπούτσια μου, μαμά αυτά, μαμά τα άλλα, άλλη μισή ώρα με το αυτοκίνητο, πλυντήριο, ντους ... τρώμε ... ζέστι, τα παιδιά που δεν θέλουν υπνάκο, παγωτό σοκολάτας ... Μαμά, παίζουμε κρυφτό; Μαμά, παίζουμε σούπερ μάρκετ; Μαμά, πάμε εκδρομή; Μαμά,  μου αφήνεις τον υπολογιστή σου; Μαμά, μπορώ να δω τηλεόραση; Μαμά, έχω ζέστι, μαμά, μαμά ... 
Και όταν η μαμά δεν απαντάει, ξεκινήσουν με το μπαμπά μπάλα, μπαμπά ποδήλατα, πατίνια μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά, μπαμπά ...

Αγαπημένη Καλοκαιρινή... Πισίνα!!


Αγαπημένη Καλοκαιρινή... Σιέστα!!


Αγαπημένα Καλοκαιρινά.... ποτά!!


Αγαπημένο Καλοκαιρινό... Γαθπάτσο!! 


Αγαπημένο Καλοκαιρινό.... Ζέστι στις νύχτες!!


Αγαπημένα Καλοκαιρινά... παγωτά!!




Το Αγαπημένο Καλοκαιρινό μου καφεδάκι, εξπρέσο με παγάκια πολλά...

Και για σας με πολύ αγάπη...


Kαι εσείς μπορείτε να παίζετε μαζί μας, ΕΔΩ, με τον Blueprints...









Σάββατο 7 Ιουνίου 2014

Η στιγμή σου σ'ένα ποίημα...


 Καλοκαιρινά σύννεφα του Emil Nolde (1867-1956)


KANEKO TOTA
(Ιαπονία)

Σύννεφα πάνω από τον ωκεανό 
Συμφωνoύν να υπάρχουν χωρίς ρωτάνε: 
Να πεθάνουμε ή να ζούμε; 

Η αναπνοή 
είναι η αναρρόφηση τις καθαρές φωνές 
των τζιτζικιών το βράδυ. 

Είναι η εσωτερική λίμνη μου. 
Στη σκιά κρύβεται 
μια μαύρη τίγρη.


Pájaros de barro (Πουλιά από πηλό) του Manolo García
Οι στίχοι είναι στο τέλος...


"Η στιγμή σου σ'ένα ποίημα"
είναι μια ιδέα της Μαρίας από το Μια ματιά στον ήλιο

Ένα ποίημα
Μια φωτογραφία
Ένα τραγούδι...

που ζούνε αρμονικά...


Έτσι, όπως το καφεδάκι και εμείς...


Por si el tiempo me arrastra 
a playas desiertas, 
hoy cierro yo el libro 
de las horas muertas; 
hago pájaros de barro... 
hago pájaros de barro y los echo a volar. 

Por si el tiempo me arrastra 
a playas desiertas, 
hoy rechazo la bajeza 
del abandono y la pena. 
Ni una página en blanco más. 
Siento el asombro de un transeúnte solitario. 

En los mapas me pierdo, 
por sus hojas navego. 
Ahora sopla el viento, 
cuando el mar quedó lejos hace tiempo. 

··· 

Ya no subo la cuesta 
que me lleva a tu casa, 
ya no duerme mi perro junto a tu candela. 
En los vértices del tiempo 
anidan los sentimientos. 
Hoy son pájaros de barro que quieren volar. 

En los valles me pierdo, 
en las carreteras duermo. 
Ahora sopla el viento, 
cuando el mar quedó lejos hace tiempo, 
cuando no tengo barca, remos, ni guitarra, 
cuando ya no canta el ruiseñor de la mañana. 

Ahora sopla el viento, 
cuando el mar quedó lejos hace tiempo. 
En los valles me pierdo, 
en las carreteras duermo.

Τετάρτη 4 Ιουνίου 2014

Το παιχνίδι της Αγάπης μου!

Σήμερα, πρώτα το καφεδάκι μας... με πολύ αγάπη όπως πάντα...


Η αγαπημένη φίλη μας Κική από το 
Εκφράσου μας έδωσε αυτή την ιδέα για ένα όμορφο παιχνίδι

Το παιχνίδι της Αγάπης!


H συμμετοχή μου, ένα μικρό ποίημα αφιερωμένο στον Juan Antonio, ο σύζυγός μου. ......



Το νόημα της αληθινής αγάπης ... 

Το πλοίο αναχωρεί 
και σχηματίζει ένα λευκό  
με τον πόνο μου και τα αποτύπωμά του. 

Ταχύτερη απο το χαλάζι 
και ελαφρύτερο από το φτερό
μια σκέψη πέρασε από το μυαλό μου: 

"Χωρίς εσένα, 
πάρα πολύ μεγάλο 
είναι το μικρότερο δάσος "



Αυτό είναι και θα είναι το τραγούδι των παιδών μου. Όταν τους περιμέναμε, και τους περιμέναμε από 2005 εως 2011, τους τραγούδισα αυτό το κομμάτι κάθε νύχτα απο Ισπανία... και αυτά τα πουλάκια μου, στην Κίνα.


ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΣΙΡΑΣ

ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΥ ΚΛΑΙΜΕ
...
Να μ’ αγκαλιάζεις

για να σ’ αισθάνομαι
κι αν δεις να χάνομαι
να μ’ ανεβάζεις
να με ησυχάζεις
και να με νοιάζεσαι
να με χρειάζεσαι
όπως κι εγώ.
...


Εγώ κοίταξα τα αστέρια και τους τραγουδούσα σιωπηλά, αν και δεν γνώρισα ακόμα τα προσωπάκια τους...


Φιλιά σε όλους ...



Τρίτη 3 Ιουνίου 2014

Όχι, παρακαλώ...

ellada_poleitai.jpg

Τώρα το έμαθα...

Τρέμω, κλαίω πυκρά δάκρυα και δεν θέλω να καταλαβαίνω...
Να κράταμε τα ονόματα τους σαν τατουάζ στο δέρμα μας...



Δεν έχω καφέ σήμερα...