''Η ζωή με ένα κατοικίδιο''

  

Μας κάλεσε η Μαρία να γράφουμε πως ζούμε με τα κατοικίδια μας, εαν έχουμε...

Στη ζωή μου υπήρξαν διάφορα είδη κατοικίδιων: μεγάλα σκυλιά και πουλιά στο πατρικό μου, και χάμστερ και ψάρια στο σπιτι μου όταν έγινα ανεξάρτητη.

Τώρα, τα παιδιά μου με ζητάνε γάτες και σκύλους, αλλά δεν έχω πέσει στην παγίδα των μάτιων τους να μου κοιτάνε έτσι... ξέρετε, όχι, όχι, όχι, όχι ...

Τώρα έχουμε δύο ψαράκια σαν και αυτό που βλέπετε πάνω, ο ένας  ονομάζεται Καρχαρία γιατί είναι λίγο παχουλός και ο άλλος πιο μικρό που ονομάζεται Πριγκίπισσα.

Είχαμε άλλα ψάρια στο παρελθόν, αλλά όλοι κατέληξαν στον ουρανό των ψαριών, ή ό, τι είναι το ίδιο, το νεκροταφείο των ψαριών που έχουμε στο χώμα του ενός από τα δύο δέντρα της μικρής πλατείας μπροστά από το σπίτι μου.

Πάνω από τα ψάρια και το έδαφος που τους καλύπτει βάλουμε πάντα μια πέτρα για να μην τα τρώντις οι γάτες της γειτονιάς........ αλλά αυτές δεν έχουνε τρόπος και δεν σεβουνται τίποτα, η ημέρα μετά την κηδεία, η πέτρα κινείται και το ψάρι έχει φύγει μέσα σε κακένα στόμα.

Αμέσως πριν να δουν αυτή την πράξη τα παιδιά μου, ξαναβάλω την πέτρα στη θέση της.

Καρχαρίας και Πριγκίπισσα έχουν διαφορετικούς χαρακτήρες, πριγκίπισσα είναι πολύ γρήγορη όταν πρόκειται για φαγητό και της αρέσει να είναι ανάποδα, με το κεφάλι κάτω. Καρχαρίας κουνιέται αδέξια και δαγκώνει σαν τρελος το πλαστικό δενδρύλλιο και κοιμάται πάντα κάτω από αυτό.

Η ζωή των ψαριών είναι απλή, και έτσι απλή είναι αυτή η  ιστορία...





Σας αγαπώ...

Γράμμα στον Άγιο Βασίλη?..γιατί όχι?

Διάβασα στο σπίτι της Κατερίνας ότι η Γεωργία, μια φίλη που δεν ήξερα ακόμα, μας κάλεσε να γράψουμε σαν τα παιδιά που είμαστε, στον Μπαπά Νοελ, και είμαι έτοιμη με πολύ χαρά.

Αγαπητέ Σάντα,

ίσως, όπως δεν μπορώ να γράψω πολύ καλά στα ελληνικά, γιατί είμαι ακόμα μικρή για μερικά, θα σε δείχνω ένα μικρό, πολύ μικρούλι σκίτσο, και έτσι θα σου πω τα δώρα που θα ήθελα, εδώ και χρόνια, να έχουνε όλα τα παιδιά του κόσμου... 

Για μένα θα ήθελα μόνο να είναι γενναία η καρδούλα μου, και να έχω τη δύναμη να αντιμετωπίσω την απανθρωπιά που μας εξουσιάζει. Σ' ευχαριστώ πολύ, ξέρω ότι θα κάνεις ό, τι είναι δυνατόν για να μου φέρεις τόσο δύσκολη επιθυμία.

"Ούτε έτσι φοβάμε ν'αγαπώ"

Θα αφήσω τον καφέ πάνω στο τραπέζι. Λέει ο Χούλιο, ο μικρός μου, που δεν πρέπει να τρώς το γεμιστό κοτόπουλο που θα έχουμε στο φούρνο, και η Κατερίνα, το "αγαποκαρδιομένη" κορίτσι μου, λέει ότι ξέχασε να σου στείλει την επιστολή της, αλλά μπορείτε να την θυμάτε γιατί θέλει ότιδήποτε απο την ταίνια "Λυκόφως"...

Σ' αγαπάμε.

"κοινωνική αλυσίδα: ΕΜΕΙΣ"

Λεέι η φιλενάδα μας, Πέτρα , και πολύ καλά τα λέει, να κάνουμε μια κοινωνική αλυσίδα να μιλάμε σε κάποιο κοινωνικό θέμα, να το δηλώσουμε, να ξέρουμε, να κάνουμε ο καθένας μας ότι μπορούμε...

Μπορώ να προσφέρω μια προσωπική σκέψη ...

Νομίζω ότι οι νέοι τείνουν να αναζητούν εύκολες λύσεις ΚΑΙ ΠΟΛΎ ΚΟΝΤΆ ΤΙς ΈΧΟΥΝ, για παράδειγμα, εάν έχουν, για ρωμαντικούς λόγους, μια σπασμένη καρδιά, θα είναι πάντα ένας "καλός" φίλος που θα τον προσφέρει φθηνή θεραπεία. Τόσο φθηνή όσο δολοφόνη.

Και οι γονείς είναι υπεύθυνοι, μιλάω γενικά. Το έργο του πατέρα, της μητέρας που δουλέυουν οι δύο, άλλο παράδειγμα, και γυρισουν στο σπίτι μετά τη δουλειά, θέλουν και τα δύο ξεκουραστούν, τότε προσφέρουν στα παιδιά τους την εύκολη λύση ΤΟΥΣ σε οτιδίποτε οθόνη, τηλεόραση, playstation, τablet, υπολογιστή ... ηρεμία στο σπίτι.

Πάρε χρήματα και μην με ενοχλείσεις ...

Να δείς τηλεόραση και μην με ενοχλείσεις ...

Αφήστε μου να διαβάσω ...

Αφήστε μου ...

Αφήστε μου ...

Αφήστε μου ...

Να δουλευόμαστε με την προσωπικότητα και το χαρακτήρα των παιδιών μας είναι βαρύ, δύσκολο, βαρετό και επαναλαμβανόμενο. Απαιτεί θέληση, αγάπη και να έχουμε τον εαυτό τους πάντα μπροστά απο το δικό μας. Είναι μια σκληρή δουλειά, αλλά με πολύ όμορφα αποτελέσματα.

Διδάξτε ΤΟΥΣ ΝΑ ΠΆΡΟΥΝ ΣΩΣΤΈΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ...

Aς μην είμαστε εγωιστές, διότι αυτό να έχει μοιραίες συνέπειες...

Καλά, ίσως τώρα που με τη κρίση δεν έχουμε δουλιά, τα πράγματα αλλάζουν ...

Καφεδάκι με αγάπη και παρέα

Μια ιστορία στο δρόμο...

Η φίλη μας Κατερίνα  μου δίνει την ευκαιρία να σας πω μια ιστορία που συνέβη, πριν από 10 χρόνια, σε ένα μικρό δρόμο του Πειραιά. Δεν ήταν ένα ζήτημα, αλλά ένα πολύ παράξενο συναίσθημα ... 

Θα σας πω ...

Πήγα στο Πειραιά  να ψάχνω για ένα αρτοποιείο που πουλάει μαύρο ψωμί, μαύρο ψωμί που με τρελαίνει και είχα δοκιμάσει στο σπίτι της φίλης μου Ανδριάνα. Ανδριάνα με υποδέχτηκε στο σπίτι της κάθε φορά που πήγα στην Αθήνα για πανεπιστημιακή έρευνα στο Παντείον.

Μιλούσα με το σύζυγό μου, ο οποίος είχε έρθει για να περάσει λίγες μέρες μαζί μου.

Σε ένα σημείο πέρασε μια μοτοσικλέτα στα αριστερά μου και σταμάτησε στο φανάρι. Σαν μαγνήτης μου κράτησε αυτόν τον άνθρωπο, η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή και άρχισα να ιδρώνω χωρίς να δω ούτε το πρόσωπό του.

Όταν έφτασα στο πλευρό του μπορούσα να τον δω.

Ήταν ο σύζυγός μου.

Υπέφερα ένα σοκ που μου κράτησε μια στιγμή, δευτερόλεπτα, κοίταξα προς τα δεξιά μου και εκεί ήταν, κοίταξα προς τα αριστερά και εκεί ήταν. Έτρεμαν τα πόδια μου, έγινα λευκή σαν το χαρτί και έγειρα στον τοίχο ...

Ο σύζυγός μου σχεδόν πέθανε από τρόμο και η μοτοσικλέτα ξεκίνησε όταν το φανάρι έγινε πράσινο.

Ήταν ίδιος, μα ίδιος ίδιος ... η κοπή στα γκρίζα μαλλιά του, γυαλιά, μύτη, στόμα, αυτιά, συνοφρύωμα...

Και σήμερα δεν έχουμε καφεδάκι....... καλύτερα να κερνάω σοκολάτα και μασάζ...

Ο ακέφαλος Γκόγια...

Πρώτα απ 'όλα ενα καφέ για μια ήσυχη ανάγνωση. 

Φαίνεται ότι γράψω, όταν έχουνε οι εποχές της αλλαγής τις. 

Ο μόνος λόγος για την καθυστέρηση μου είναι η αβεβαιότητα για το μέλλον της οικογένειάς μας που δεν μ'αφήνει να ζωω... 

Αλλά είμαι ισχυρή και θέλω πραγματικά να είμαι μαζί σας. Σας αγαπώ.

Και τώρα πάμε στο θέμα...

Ξέρετε ότι Γκόγια στον τάφο του είναι ακέφαλος;

Μπορείτε να φανταστείτε την έκπληξη του Joaquin Περέιρα, ισπανικός πρόξενος στη Μπορντό, όταν παρακολουθούμε την εκταφή του Φρανσίσκο ντε Γκόγια, και είδε ότι ο ζωγράφος δεν είχε κεφάλι;

Περέιρα είχε βρει τον τάφο του Γκόγια σε μια από τις επισκέψεις του στο νεκροταφείο στο Μπορντό. Ο ζωγράφος ήταν σε ένα μαυσωλείο τη σύζυγό του. Μετά την ανακάλυψη, Περέιρα  αποφάσισε να οργανώσει την επιστροφή του για την Ισπανία. Και μετά την εκταφή, ο πρόξενος είδε ότι η κεφαλή του ζωγράφου δεν ήταν στο φέρετρο. 

Λένε ότι ο φίλος του Jule Laffargue επιτέθηκε τον τάφο και έκλεψε το κρανίο, γιατί ο Γκόγια συμφώνησε να τον αφήσει να τον αποκεφαλίσει μετά το θάνατο του, να μελετίσει φρενολογικά, πολύ της μόδας κατά τη στιγμή του θανάτου του ζωγράφου, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας από το σχήμα του κρανίου.

Άλλοι λένε ότι ήταν ο κλέφτης Dionisio Fierros που ζωγράφησε ένας πίνακας και πίσο έγραψε "Το κρανίο ζωγραφισμένο από τον Γκόγια το 1849 Fierros", και ο εγγονός του Fierros ισχυρίστηκε ότι ο παππούς του είχε στο στούντιο ένα κρανίο που θα μπορούσε να είναι ο καλλιτέχνης. 

Η μοίρα του κεφαλιού του Γκόγια παραμένει ένα μυστήριο....

Φιλιά, πολλά, πολλά...

... έξω από τα συνηθισμένα.

Αγαπητοί μου, το καλοκαίρι τελείωσε, και αρχήσανε τις πρώτες μέρες του φθινοπώρου. Τα παιδιά αρχίζουν το σχολείο και το γυμνάσιο. Οι γονείς ξεκουραστούμε για λίγες ώρες. Μια μεγάλη ευτυχία. Μεγάλη και τεράστια, τεράστια ευτυχία. Χαχαχαα...

Σήμερα θα σας πω λίγα πράγματα για αυτά τα περίεργα σχήματα της ρωμανικής τέχνης, τα οποία είναι στις μικρές εκκλησίες της Ισπανίας. 

Εγώ δεν είμαι θρησκευτική, δεν πιστέυω αλλά αγαπάω την τέχνη, και πάρα πάνω θα ήθελα να πω, αγαπάω όλα τα πράγματα που είναι έξω από τα συνηθισμένα.

Στην μικρή εκκλησία στην Incinillas (Burgos)...

 Πάνω απο τους αυστηρόυς θρησκευτικούς λόγους, όταν η ρωμανική τέχνη έφτασε στης αγροτικές περιοχές, ενσωμάτωσε μοτίβα από τα ήθη. 

Συνήθως τα γλυπτά φουρούσια των εκκλησίων ήταν διακοσμημένα με  τα έθιμα της εποχής: κυνήγι, μέρη, δεξιώσεις, πολεμιστές, την κοινωνική ζωή, κοινές χαρακτήρες ή καθημερινές στάσεις.

Αυτός πρέπει να είναι λιθοξόος ή γλύπτης με παραμορφωμένο πρόσωπο. 

Είναι ένα πορτρέτο από κάποιον που εργάστηκε στο έργο;

 Μπορεί να το έκανε ο ίδιος ο γλύπτης για τον εαυτό του;

Τι μου λέτε;

Το καφεδάκι σας και την αγάπη μου...

Βάρκα...

Να είμαστε πειρατές και παιδιά μέσα στο όνειρο...

Η φαντασία, φίλοι  μου, 

τροφοδοτεί την καρδιά σας 

την νοημοσύνη και τα όνειρα...

Να είμαστε πάντα παιδιά για να απολαύσουμε το καλοκαίρι με την καρδιά μας...

Με ρωσική σαλάτα, τόνος, αγγούρια, ντομάτες, τυρί κομμένο σε φέτες, λουκάνικα, βραστά αυγά, κέτσαπ... 

και ενθουσιασμός πολύ... 

και το χαμόγελο μας...

Μπορούμε επίσης να κάνουμε χάρτινα καραβάκια και τα γεμίζουμε με μικρές καραμέλες...

Και για το καφεδάκι μας...

"Άλλος με τη βάρκα μας!"

Το παιχνίδι της Πέτρας 

Η αγάπη σου...

Λένε ότι όταν παντρευτούμε έχουμε βρεί το ταίρι μας, την αδελφή ψυχή, το μισό πορτοκάλι μας...

 Εσύ, τι αισθάνεσαι τώρα όταν κοιτάς την αγάπη σου;

1- Η αγάπη σου σ'αγαπάει σαν να ήταν η πρώτη μέρα;

2- Η αγάπη σου είναι για πολλούς μαζί... και ταυτόχρονα;

3- Η αγάπη σου είναι νερουλός;

4- Η αγάπη σου είσαι εσύ και μόνο εσένα αγαπάς;

5- Η αγάπη σου είναι πολύ διαφορετική απο εσένα;

6- Η αγάπη σου είναι σιροποειδής;

7- ή οξύ;

8- Η αγάπη σου θέλει να δοκιμάσει νέα πράγματα;

9- Η αγάπη σου σου κάνει να γελάς;

10-  Η αγάπη σου είναι κλειστή και μόνο για το σπίτι;

11- όλοι αγαπάνε την αγάπη σου;

12- Η αγάπη σου είναι ψέμα;

13- Η αγάπη σου και εσένα είσατε διαφορετικοι αλλά πάτε καλά;

14- Η αγάπη σου και εσύ κρατάτε μούτα μέρες;

15- Η αγάπη σου σου κάνει streeptease;

16- Η αγάπη σου είναι πονιρή;

Τίποτα από αυτά είναι, ε;

Ουμμμμ, καλά, και ούτε το δικό μου...

Νομίζω ότι κάτι έτσι είναι η αγάπη μου...

Φιλιά και το καφεδάκι μας μαζί!!!

Φοβερές σαιονάρες...

Έχουμε ακούσει από μικρά πόδια...

Υπάρχουν στην Κίνα λίγα ιστορικά στοιχεία για αυτή την πρακτική πριν από τη δυναστεία των Τανγκ (937-975), αλλά ξέρουνε ότι αρχήσανε οι χορευτές και οι πλούσιες γυναίκες μετά γιατί θαυμάζαν τα όμορφα τοξωτά παπούτσια. 

Ναι, και μόνο για τις πλουσιότερες ήταν αυτή την πρακτική γιατί οι γυναίκες από χαμηλή κοινωνική τάξη έπρεπε να δουλέυουν. 

Στον δέκατο ένατο αιώνα, υπολογίζεται ότι το 40-50% των κινεζικών γυναικών είχαν "λωτού πόδια", σύμβολο της ομορφιάς που έγινε απαραίτητη προϋπόθεση για να βρει  άντρα με χρήματα πολλά, και μια ευκαιρία για τις φτωχές γυναίκες να παντρευτούν και για τη βελτίωση την ζωή τους. 

Οι οικογενένιες και συζύγος είχαν μεγάλη υπερηφάνεια με τα μικροσκοπικά πόδια "χρυσή λωτού" ήταν επτά εκατοστά, και τα εξαιρετικά παπούτσια δεν έπρεπε να υπερβαίνει τα 10 εκατοστά σε μήκος.

Στο δεύτερο μισό του ενδέκατου αιώνα να μην πας με την μόδα ήταν μεγάλη ντροπή.

Τα φωτεινά κίτρινα παπούτσια ήταν για τον αυτοκράτορα, τα χρυσά για τους ευγενείς, και τα βερίκοκο για τους κοινούς ανθρώπους.

Τα παπούτσια ήταν λεπτά κεντημένα μεταξωτά από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες με συμβολικά μοτίβα: τα τριαντάφυλλα ήταν το σύμβολο της μακροζωίας, το μπαμπού της καλής τύχης, ο νάρκισσος της ανανέωσης, τα παιωνία της άνοιξης, ενώ το μαύρο χρώμα ήταν μόνο για τις γυναίκες μεγαλύτερης ηλικίας.

Άλλα...

Και άλλα...

Και άλλα...

Συγνώμη για τις εικόνες, αλλά σήμερα είναι μια πολύ καλή μέρα, όπως όλες τις μέρες, να καταγγείλουμε την κακοποίηση των κοριτσιών και των γυναικών...

...ΛΟΥΛΟΎΔΙΑ ΓΙΑ ΌΛΕΣ...