Αυτό ήταν, γκρεμίστηκε η ταβέρνα του κ. Ιωάννη. Δεν θα πιούμε περισσότερα κρασιά, ή της μεγάλες κούπες μισογεμάτες με νερουλό καφέ με γάλα οπου κάναμε παπάρες με την ψίχα ψωμιού όταν ήταν πλούσιο το παρελθόν μας. Αυτό ήταν, ο πόλεμος δεν αγαπάει κανείς. Δεν ξέρουμε ποιος το έκανε, αλλά ξέρουμε το γιατί. Πως να αντιμετωπίζουν τη φρίκη του μίσους... Στήλες θανάτου και τρομοκρατημένοι άνθρωποι. Casa Juan, όπου, όπως είπε ο ποιητής, δεν θα περπατήσει τώρα στο φως του φεγγαριού ...
Τα κορίτσια παρακολούθησαν τους στρατιώτες από το σπίτι τις στη μέση από τα ερείπια, αλλά και μεταξύ των εν λόγω καταστροφή, η
θλιβεροί στρατιώτες,
νέοι και
γέροι, τους άρεσε να δουν τα όμορφα προσωπάκια τις δύο αδελφές ...
Θα με βρήτε εδώ... εαν θέλετε, στο ελληνικό μπλογ... κλικ στην καρδούλα!
Την επόμενη εβδομάδα ή όταν μπορείτε... να γράφετε σε σχέση με αυτή την ευαίσθητη εικόνα. Να γράφετε όμορφα. Σας περιμένω!
