Λογοτεχνικό Σάββατο: "Χωρίς το φυλακτό μου δεν ζω..."...

Το Λογοτεχνικό Σάββατο 29 του μηνός... με το θέμα "Χωρίς το φυλακτό μου δεν ζω ..."

Πριν να κοιμάται, γδύνεται και χαϊδεύει το γέρο, όπως κάθε βράδυ, το χρυσό κουτάκι, σχεδόν μαύρο, που κρέμεται από τον λαιμό του, το φυλαχτό με μια τούφα από τα μαλλιά της. Ξαπλωμένος, τραβάει την φθαρμένη κουβέρτα γύρω από το λαιμό του.

             "Και εγώ είμαι ζωντανός, αγαπήμενη μου!" ... Ζωντανός". Επαναλαμβάνει απολαμβάνοντας τη λέξη.

             Μέσα του μυαλό του ακόμα έχει την εικόνα:

       Το βράδυ φάγαμε με το φως του φεγγαρίου, ακούγαμε τους γύρους αεροσκαφών και την Γκεστάπο ... Το φεγγάρι πάνω από το βρεχμένο δρόμο ήταν ως ένα μονοπάτι ελευθερίας. 
Το φως μας φίλησε ...! Και πώς φίλησε, αγαπημένη μου, πώς μας φίλησε!

             Ακόμα χαμογελάει όταν τον αγκαλιάζει το όνειρο.






Άλλα φυλαχτά...

BLUEPRINTS
ΖΑΧΑΡΙΑΧΝΙ
COULA

Και μια καινούργια φιλενάδα!!!! Ѧαяʏ-Ǥιиɢɛя©

Το λογοτεχνικό Σάββατο: "Η πόλη κατέρρευσε σιγά... σιγά... σιγά..."

Για δεκατρία χρόνια που έζησα μία πόλη που ποτέ δεν ήταν μία φιλόξενη πόλη. Οι ημέρες, οι εβδομάδες, οι μήνες και τα χρόνια μου εκεί τα πέρασα ως επιβίωση. Στην ηρεμία του σπιτιού μου έζησα μόνη μου και πέθανα εν ζωή.

Τα σάπια καρδιά των ανΘρώπων γύρο μου τελειώσανε με όλες τις σχέσεις φιλίας και αγάπης,  η πόλη δεν ήθελε πλέον να ζήσει με αυτούς τους ανθρώπους πια, με αυτούς τους ανθρώπους που δεν αγαπούσανε την ομορφιά των δρόμων, κτιρίων και τους κήπους της ... και η πόλη αποφάσισε να μην αγαπάει τους ανθρώπους πια, σταδιακά οι καρδιές των ανθρώπων που ζούσαν εκεί έσπασαν σε χίλια κομμάτια και η πόλη, χορίς να το καταλάβουν και να το καταλάβει ούτε και αυτή, άρχισε και αυτή να σπάσει.

Στο τέλος, μόνο το σπίτι μου επέζησε. Τα βιβλία παρέμειναν σαν διεφθαρμένα θεμέλια.

ΑΛΛΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ...

BLUEPRINTS
COULA

15 Σεπτεμβρίου, ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ για το ΛΣ!!

Σεπτέμβριος 15, πρόσκληση του Λογοτεχνικού Σαββάτου  ...

ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ: "Η πόλη κατέρρευσε σιγά... σιγά... σιγά..."

Αγαπητοί φίλοι κα φίλες, μετά από ένα μεγάλο διάλειμμα στο μπλογκ, όχι στο σπίτι με δύο μικρά παιδιά, πισίνα, παραλία, ποδήλατο, μπάλα, κινηματογράφο, τηλεόραση, παιχνίδια, τρόφιμα, ήλιο και ζέστη, είμαι και πάλι μαζί σας για να παίξουμε, με νοητική φαντασίωση, με ένας τίτλος και μια εικόνα. Όπως πάντα είστε ελεύθεροι να δημοσιεύσετε οποιαδήποτε ημέρα, καλύτερα το Σάββατο, αλλά εγώ ποτέ δεν το κάνω σχεδόν, χαχαχα, απλά μην ξεχάσετε να αφήνετε σε ένα σχόλιο το URL σας για να μπορούμε όλοι να διαβάσουμε την ιστορία μας γιατί θα ήταν όμορφο οι συμμετέχοντες να διαβάζουν τις ιστορίες των άλλων να είναι πλουσιότερη η δουλειά που κάνουμε.

Ένα μεγάλο φιλί και ένα καφεδάκι.

Toro (Zamora)

Η χρυσή καγκέλα

Toro, άνα μικρό χωριό στην Zamora, ήταν γνωστό στην αρχαιότητα με τα ονόματα Arbucala και Albocela.

 Το έτος 899 έγινε γνωστό στην ιστορία του σμήνους της πόλης, η οποία βασίζεται άμεσα στο χρονικογράφος του βασιλιά Alfonso III, Ο επίσκοπος Sampiro. Αυτή η ανασύσταση του πληθυσμού έγινε πολύ γρήγορη, διότι εάν παρέμεινε κενό, θα χάσανε πολιτικό κομμάτι οι χριστιανοί, έτσι αναζήτησαν ανθρώπους «περιττές» σε άλλες πόλεις, όπως ζητιάνους, κρατούμενους, φτωχούς ... 

Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα ήταν μια από τις πιο πλούσιες πόλεις του Βασιλείου της Λεόν για την παραγωγή κρασιού.

 Το 1476, οι κάτοικοι του Toro, οι οποίοι ήταν υποστηρικτοί της βασίλισσας Ισαβέλλας συμφωνήσανε να επαναστατήσουν ενάντια στους Πορτογάλους οι οποίοι κατέλαβαν την πόλη. 

Ισαβέλλα

Ο κυβερνήτης Juan de Ulloa, φίλος της Beltraneja, έστειλε στην αγχόνη όλους τους συνωμότες, αλλά διέταξε να δώσει κόλαρο στραγγαλισμού στην Antona Garcia, η γυναίκα του Juan de Monroy και τροφός του γιου του Φερδινάνδου και της Ισαβέλλας.

Ο γιος των βασιλέων φιλάι την Antona.

Antona Garcia κλείστηκε στο μοναστήρι της Santa Clara μέχρι την άφιξη της εκτέλεσής της, η οποία έγινε με 400 στρατιώτες στην κεντρική πλατεία της πόλης. Juan de Monroy ξεφορτώθηκε της θανατικής ποινής.

Ο τάφος της, κοινό με τον σύζυγό της και μερικοί από τους απογόνους των δύο, σώζεται στην εκκλησία του San Julián de los Caballeros του Toro.

Ως φόρο τιμής, η βασίλισσα διέταξε να χρυσώσουν την κάγκελα του σπιτιού της Antona, προκαλώντας ένα μύθο που λέγεται της Χρυσής καγκέλας, που είναι σήμερα ένα από τα πιο τουριστικά μέρη του χωριού του Toro.

Έχουμε πολλά βιβλία που έχουν δημοσιευθεί σε διαφορετικούςς περιόδους σε σχέση της ζωής και ηρωικό θάνατο της Antona Garcia:

Του Tirso de Molina που δημοσιεύθηκε το 1636.

Του José Canizares το 1781.