Δεν
ήξερε πώς
να της πει ότι δεν την ήθελε πιά κοντά του ούτε να ζωγραφίζει το σώμα της, και δεν την ήθελε στο
σπίτι του, επειδή αυτή είχε εγκατασταθεί εκεί σχεδόν χωρίς να το αντιληφθεί. Εβδομάδες, προσπαθώντας να της το πει, αλλά δεν μπορούσε. "Σήμερα είναι η ημέρα", "τώρα
είναι η ώρα", ειπώθηκε κάθε πρωί ...
Ήξερε ότι θα πρέπει να τον αφήσει, δεν ήταν το σπίτι της, τον άντρα της, τίτοτα ήταν δικό της, μόνο μία οροφή. ΄Ηξερε που ούτε την αγάπησε, ούτε ήταν επιθυμητή, αλλά καθυστέρησε την ώρα γιατί δεν
είχε πού να
πάει. Ή έκεί ή στο δρόμο ... πάλι κρύο, βροχή και ανεπιθύμητοι άντρες σε
αντάλλαγμα, μιζέρια, πάντα μιζέρια ... Παρακαλώ,
όχι, να μην είναι σήμερα η μέρα ...
Άλλα βλέματα...
Επιτέλους θέλω πολύ να ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει και πως γίνεται. Θέλω κι εγώ κάποια στιγμή να σας ακολουθήσω αλλά δεν ξέρω τους όρους. Γράφουμε ένα κείμενο φαντάζομαι με τον συγκεκριμένο τίτλο και μετά τι; Το στέλνουμε; Το αναρτούμε; Τι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΓειά σου, φιλενάδα! Ακριβώς, γράφουμε με το συγκεκριμένο τίτλο και εικόνα, το αναρτούμε έτσι:
ΑπάντησηΔιαγραφήΛογοτεχνικό Σάββατο: "Τίτλο..." και μετά μου στέλνεις ένα σχόλιο να μου πείς ότι έκανες την ανάρτηση σου να βάλω το λινγκ σου στο μου... πολύ έυκολο!!!
Φιλιά!
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://coureading.blogspot.gr/2012/11/blog-post_24.html
ΑπάντησηΔιαγραφήΕδω το κειμενο μου!
Καθυστερησα αλλα θα τα γραψω ολα σημερα!
φιλακια