Το σκουληκάκι...

Ίσως αυτό το απόσπασμα από τον Σαίξπηρ ορίζει την ανθρώπινη ψυχή;

"Μες στην καρδιά του ρόδου κρύβεται το σκουλήκι"...

Εξαρτάτε...

           

Καφεδάκι με αγάπη...

Λογοτεχνικό: Σελίδα 31...

"Να χτενίζεσαι" μου είπε λοιπόν η γιαγά μου, "γιατί θα έχεις την τύχη της Μελπός ποθ έγινε δένδρο". "Δένδρο;" ψιθύρισα απορημένη. "Ναι, δένδρο", απανέλαβε απτόητη και προθυμοποιήθηκε να μου πεί την ιστορία. Η Μελπώ ήταν ένα κοριτσάκι με πυκνά μαλλιά σαν τα δικά μου, δεν τα χτένιζε όμως και αυτά φούντωσαν ξαφνικά, ρίζωσαν στη γή, ενώ τα χέρια της Μελπώς μετατράπηκαν σε καδιά και η ίδια πιά δεν μπορούσε ούτε να τρέξει, ούτε να παίξει, φυλακισμένη στο έδαφος.

Από το παραμύθι και μετά η σχέση μου με το δένδρο έγινε στενότερη. Το φοβόμουν και το αξευνέμιζα, ώστε να μη δενδροποιηθώ και εγώ ή το φιλούσα και το αγκάλιαζα τρυφερά για να το προστατεύψω.

Ελένης Λαδιά Τα άλση της Περσεφόνης

Και άλες σελίδες 31... εδώ 

ΣΥΝΕΧΕΙΣΟΥΜΕ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΤΟΥ BLUEPRINTS (στην μικρή εικόνα θα κάνετε κλικ) ΓΙΑ ΤΟ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟ ΣΑΒΒΑΤΟ ΜΑΣ, ΓΡΑΨΤΕ ΕΝΑ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΤΗΣ ΣΕΛΙΔΑΣ 31 ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΠΟΥ ΔΙΑΒΆΖΕΤΕ  Ή ΟΠΟΙΟΔΗΠΟΤΕ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΝΑ ΚΆΝΕΤΕ ΑΝΆΡΤΗΣΗ στο blog σας...

Φιλιά και καφεδάκι...

Η επανάσταση της καλοσύνης στην πράξη...

Ο τίτλος και η πρόταση της Χριστίνας, του BUTTERFLY, με κάνει να σκέφτομαι σχετικά με τις στάσεις των ανθρώπων, και παρατηρώ ότι υπάρχουν τέσσερις πολύ ξεχωριστές ...

1 - Οι άνθρωποι που ποτέ δεν ενεργούν, αλλά συνέχια εκφράσουν τις τυπικές φράσεις : "Όλα θα πάνε καλύτερα", "Δεν μπορεί να διαρκέσει για πάντα ", "Έτσι είναι, τι να κάνουμε" , "Πόσο άσχημα ζουν οι φτωχοί άνθρωποι ", αλλά εσύ νιώθεις το μαχαίρι στο λαιμό σου και χθές δεν έφαγες...

2 - Οι άνθρωποι που αισθάνονται προσβεβλημένοι όταν παρέχονται βοήθεια και αντιδρούν εναντίον σ'αυτόν που τους βοήθησε, επειδή δεν περιμένουμε βοήθεια από το εν λόγω πρόσωπο, για παράδειγμα, θα εξηγήσω μια ειδική και προσωπική περίπτωση: τα μηχανήματα καθαρισμού αμύγδαλων είναι επικίνδυνα και αυτόι που δουλέυουν με αυτά, πρέπει να φροντίσουνε καλά τον εαυτό τους. Ένας κάτοικος του χωριού, όπου ζούσαμε πριν, πιάστηκε το πόδι του στο μηχανή. Άκουσα τις κραυγές στο δρόμο της σύζυγό του και κάλεσα αμέσως ασθενοφόρο. Κανονικά. Εγώ δεν είπα τίποτα στο χωριό, αλλά επόμενη μέρα έσπασαν όλα τα τζάμια του αυτοκίνητου μας... Λένε ότι ήταν η γυναικα του...

3 - Οι άνθρωποι που ενεργουν μόνο για να εξασφαλίζουν την εξωτερική τους εικόνα. Είναι αυτοί που ντύνονται καλά και κομψά, με ψηλά τακούνια και το πιο λαμπρό κολιέ, να πάνε σε ένα δείπνο -να δίνουν τα λευτά τους για ούτε τους ενδιαφέρει "το ανάγκη", και να βγένουν στην δημοσιογραφικής φωτογραφίας .

4 - Οι αληθινοί φίλοι, γείτονες ή γνωστοί που είναι σε θέση να φωράνε τα παπούτσια των άλλων και ενεργούν απλόχερα, χωρίς να σκέφτονται, μόνο και μόνο με την μεγάλη καρδιά που έχουν. Αυτοί είναι η αδυναμία μου, τους αγαπώ, τους χρωστάω που κάνανε η καρδούλα μου να χτυπάει δυνατά, πολύ δυνατά και με χαρά ... κάτι που χρόνια δεν έγινε.

ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ

ΚΑΦΕΔΆΚΙ ΚΑΙ ΦΙΛΙΆ

♫ ♩ ♬ ♫ ΕΤΟΙΜΑΖΩ ΤΑΞΙΔΙ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΠΑΡΤΗ ΜΟΥ ♫ ♩ ♬ ♫

Δύο διαφορετικά ταξίδια σε ένα...

Πρώτο ταξίδι: Αγοράσαμε δύο αεροπορικά εισιτήρια για το σύζυγό μου και για μένα, να πάμε στο γάμο της Σοφίας και του Γιάννη, η κόρη των φίλων μου, στο νησί της Σίφνου. Ήταν το πιο υπέροχο ταξίδι της ζωής μου... γιατί το ταξίδι του είναι μια άλλη ιστορία που θα σας πω μετά.

 

Είχα πάει δυο φορές στο νησί, αλλά αυτή τη φορά ήταν ξεχωριστή. Έζησα τις προετοιμασίες του νησιότικου γάμου νησί από την αρχή μέχρι το τέλος με τους καλύτερους φίλους μου, με τα καραμέλα και τις μπουμπουνιέρες, τα φρέσκα κλαδιά ελιάς, τα λευκά τραπεζομάντιλα που σιδέροσα εγώ με πολύ χαρά, τα φρέσκα λουλούδια και τα φαναράκια με κεριά, το μακιγιάζ και κομμωτικής, τους φίλους παντού, πολύ χαρά και κουβέντες, καφεδάκια στην θάλασσα, τα υπέροχα ηλιοβασιλέματα, τα κρύα νερά της θάλασσας και στην περιοχή Πλατύ Γιαλό, δείπνο στην παραλία με τα φώτα του λιμανιού που αντανακλούν στο νερό ... Τι να σας πω που δεν ξέρετε;

Α! Ξέχασα να σας πω ότι μοιράστηκα ωραίες και πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις με τον Μανώλη Γλέζο...

Δέυτερο ταξίδι: Αλλά ήμουν μόνη, επειδή δύο ημέρες πριν να πετάξουμε, πήρανε τηλέφωνο τον σύζυγό μου να εργαστέι τρεις μήνες σε ένα μακρινό νοσοκομείο, όχι, δεν είναι γιατρός ούτε σχέση με τέτοιο, αυτός είναι καθηγητής της ιστορίας , αλλά δεν ξέρουνε ποιός έκαε λάθος και αυτός ήταν σε μια λίστα ανεργίας για να εργαστεί ως επιστάτης χειρουργείο!!!

 Όπως απαιτείται δουλειά και χρήματα, αυτός έμεινε στο σπίτι και εγώ πέρασα μια χαρά, χαχαχα.

Την πρώτη ημέρα, τον βάζουν το πράσινο φόρεμα, πράσινη μάσκα , πράσινα παπούτσια χαρτιού, πράσινα γάντια και πράσινο καπελάκι. Του είπαν να περιμένει έξω από το χειρουργείο εντολές του γιατρού. Χαρούμενα ήρθε ο γιατρός, και τον είπε να μπεί μέσα. Στο κρεβάτι ήταν μια κυρία με τα πόδια της ανοιχτά. Ο Χουάν, ο άνδρας μου στέκεται στη γωνία του. Ο γιατρός τον κοιτάει. Ο Χουάν εκεί.

Γιατρός: «Είσαι νέος εδώ; Είσαι τυχερός, σήμερα είναι η μέρα των κώλων».

Ο Χουάν ακόμα στέκεται στη γωνία του περιμένοντας διαταγές, όπως ο άλλος τον είχε πει. Ο γιατρός τον κοίταξε και περίμενε. Ο σύζυγός μου δεν ήξερε τι ήθελε ο γιατρός.

Στο τέλος, κουρασμένος από την αναμονή, γιατρός είπε:

- Όταν η Royal Corps Επιστάτων Χειρουργείων θέλει να ξεκινήσει ...

- Τι μπορώ να ξεκινήσω;

- Να αρχήσεις με τις συσκευές για τη λειτουργία ...

- Τι συσκευές;

- ... Καλά, το επάγγελμα σου;

- Καθηγητής ιστορίας ...

Μετά την έκπληξη, ο γιατρός γέλασε και άρχισε να μιλάει από τη Γαλλική Επανάσταση και τον βοήθησε να τοποθετήσει τις συσκευές για τη λειτουργία του. Από τότε ο γιατρός και ο σύζυγός μου συνεργαστήκανε τους τρεις καλοκαιρινούς μήνες....

Και άλλα ταξίδια στο πρακτορείο της Πέτρας...

Καφεδάκι με μπισκότο, να το πεις και να το φας...

Με τρίχες ή όχι;

Τώρα αρχήσανε η μόδα, Μαδόννα, Χούλια Ρόβερτς... και άλλες, να έχουμε οι γυναίκες τριχωτή μασχάλη. 

 Αυτή η κίνηση των τριχωτών μασχάλων, γεννήθηκε στην απομίμηση του αρσενικού «Movember», όταν το περασμένο Νοέμβριο, αφήσανε οι άνδρες μουστάκι σε μια πρωτοβουλία που ξεκίνησε για την ευαισθητοποίηση του καρκίνου του προστάτη και άλλα θέματα υγείας των ανδρών.

Καλά, στην Ισπανία λέμε: 

Όπου υπάρχουν τρίχες υπάρχει χαρά!

Εσύ, τι λες; 

Καφεδάκι και φιλιά...

Μία παράξενη γυναίκα...

Στο Πάσχα συχνά μιλάμε για θάνατο ή για ανάσταση, αλλά σήμερα θέλω να σας δείξω κάτι ωραίο και περιέργο που βρέθηκε  σε μία πυλή του καθεδρικού ναού της Σεβίλλης. 

Γιατί εμφανίζονται σε αυτή γέννηση το βόδι και το μουλάρι κλειδωμένοι σε στάβλο, και όχι δίπλα στο παιδί. 

Και δεξιά του Ιωσήφ είναι μια γυναίκα φιλική και με χαμογελαστό πρόσωπο... Αλλά, ποιά είναι; Δεν πρωσφέρει γιατί θα ήταν γόνατισμένη και αυτή στέκεται μπροστά του παιδιού και δεν υπάρχει κείμενο που μιλάει για αυτή ...

Φιλιά σε όλους σας και λουλουδατά καφεδάκια...

ΘΑΛΑΣΣΑ ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΞΗ...

Γλυκό θαλασσινό νερό σου

Τα ξέρει, τα γνωρίζει

άνοιξη αλατιού ξαναγεννιέται

Αποθηκεύει η θάλασσα

Το μπλε μήνυμα

Που ο ουρανός έστειλε.

Τραγουδάνε τα κύματα

Ένα νανούρισμα

Στην άμμο.

Γεύση υφάλμυρη

Σταγόνες δακρύων

Που μας αφήνει η θάλασσα.

Έχω στην κατοχή μου

Αυτή η θάλασσα που βιδώνει

Με τα βήματά μου. 

Όταν χρώματίζονται

Με δάκρυα της πίσσας

Κλαίει το αεράκι

Η θάλασσα είναι θυμωμένη

πινελιές θυμού

ζωγραφίσουν τα κύματα.

Αυτός είναι ο φίλος μου

Όταν κραυγάζω ελευθερίας

Με ακούει η θάλασσα.

Για το τριτο συμποσιο ποιησης της Αριστέας 

ΕΚΕΊ ΠΟΥ Η ΖΩΗ ΠΑΝΤΑ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ... 

...με τα λογια ΑΝΟΙΞΗ και ΑΝΑΓΕΝΝΗΣΗΣ 

Ανναγενιμένα φιλιά και ανοιξιάτικο καφεδάκι για όλους...

Δώρο του Juan L. Trujillo

Το παραμορφωμένο κοριτσάκι...

Λένε, ότι πριν από 40 χρόνια σε ένα κοντινό χωριό, ένα νεόνυμφο ζευγάρι είχε το πρώτο του παιδί. Το κορίτσι γεννήθηκε με παραμορφώσεις, τράβηξε την προσοχή των γειτόνων τους και μουρμούρισαν συνέχεια για το ζευγαρι. Κουρασμένοι από ταραχές, σε μια στιγμή απελπισίας, πήρανε το παιδί και την πετάξανε στο ποτάμι. 

Λίγα χρόνια αργότερα, είχανε μια άλλη κόρη πολύ όμορφη αυτή, με το πέρασμα του χρόνου ζούσαν ευτυχισμένοι. Ένα καλοκαίρι, οι γονείς αποφάσισαν να κάνουν μία εβδομάδα διακοπές σε ένα κρουαζιερόπλοιο. Όταν το πλοίο ήταν στη μέση του ωκεανού, η κοπέλα ξαφνικά γυριζε στους γονείς της και είπε: "Μαμά, μπαμπά, δεν θα με ρίξετε και πάλι στο νερό, έτσι δεν είναι;"

Φιλιά και καφεδάκι...

Η Κυρία του Έλτσε...

Η Κυρία του Έλτσε -χρόνια πριν είπανε ότι είναι άντρας και το πρώσοπο δεν δίχνει τίποτα να μας οδιγεί- βρέθηκε στα περιβόλια της Αλικάντε, ανατολικά της Ισπανίας. Είναι από ασβεστόλιθο, κρατάει χρώματα και χρονολογείται στον τέταρτο ή πέμπτο αιώνα π.Χ.. Είναι άγνωστο ακόμα αν ήταν ένα γλυπτό του μέτριου σώματος ή είχε ένα ατύχημα το γλυπτό σε όλο το μήκος ...

Αντιπροσωπεύει μια πλούσια ιβηρική κυρία που "περνούσε λίγα χρονάκια" στο Μουσείο του Λούβρου, γιατί ο σύζυγος της κόρης του ιδιοκτήτη της γης δεν τους είπε τίποτα και την πούλησε στην Γαλία για 30 € περίπου στις 30 Αυγούστου 1897. Τώρα την έχουμε στην Ισπανία.

    

 Αλλά αυτα που σας λέω δεν έχουν σημασία, είναι απλά δεδομένα... ότι είναι σποδαίο είναι στο πίσω μέρος της. Μια τρύπα όπου βρέθηκαν ανθρώπινες στάχτες...

Το καφεδάκι μας...

Ελπίζω να σας έρχονται τα δικά σας από Λονδίνο...

ΤΑ ΜΑΘΗΤΙΚΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΔΕΝ Τ' ΑΛΛΑΖΩ ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ...

Έχω δύο ιδιαίτερες αναμνήσεις από τότε που πηγαίνα στο σχολείο ... 

H πρώτη είναι ότι μία ημέρα το χρόνο, ένα κορίτσι μπορούσε να φάει μεσημέρι στο  σχολείο. Εγώ δεν είχα φάει ποτέ στο σχολείο ούτε ήθελα, επειδή έζησα απέναντι από το σχολείο και μπορούσα πάντα να φάω στο σπίτι με την οικογένειά μου, ότι συνήθησα και μου άρεσε. Στην Ισπανία, το σχολείο είναι 9-1 και 3-5 και ακόμα είναι... 

Εκείνη τη χρονιά το βραβείο πήγε σε μένα. Δεν ξέρω αν πρέπει να πω βραβείο ή τιμωρία, γιατί ποτέ δεν είχα φάει ούτε μία μέρα μακριά από τους γονιές μου. Εκείνη την ημέρα ήταν για μένα η χεριρότερη, ένα πραγματικό τραύμα, κάτι φρικτό! Για να δείς...

Η δεύτερη είναι μια πολύ ευτυχισμένη μνήμης που πάντα έφερε την κατήφεια της μητέρας μου. 

Τα κορίτσια ήμασταν ντυμένα με λευκή στολή πάνω από τα κανονικά ρούχα, πίσο ήταν δεμένη με μια κορδέλα με φιόγκο και μπροστά είχε κουμπιά. Στο διάλειμμα παίξαμε καουμπόηδες και εγώ ήμουν πάντα το άλογο γιατί με χτένισε την μανούλα μου αλογόυρα.  Τρέξτε από εδώ, τρέζτε από εκεί, οι δύο κορδέλες έμεναν στα χέρια της μικρής καουμπόη και όχι στην στολή μου! 

Μαμά θυμωμένη... 

Εγώ πανευτυχισμένη...

Μια αγκαλιά και καφεδάκι για όλους από την Ισπανία.

Iδέα της Χοαν Πετρα...  

Ιστορίες του καφενέ...

Περίμενε στην γονιά όπως κάθε απόγευμα. Περίμενε τον καφέ του, το κάτι ζεστό, το κάτι της ημέρας.

 Πέτρος, ο νεότερος σερβιτόρος, είδε ότι οι πελάτες είχαν ήδη εγκαταλείψει το καφενέ, ήταν αργά. Από την μισοανοιχτή πόρτα τον είδε εκέι όπως πάντα. Τον έκανε την γνωστή χειρονομία. Σιγά σιγά, βήμα βήμα, ο γριός έφτασε εκεί στο καφενέ και κάθησε. Ο Πέτρος ήξερε ότι ήταν το μόνο που θα φάει, το καφέ κα το μικρό μπισκότο που του πρόσφερε. 

Για περίπου δεκαπέντε λεπτά την ημέρα, ο γριός, σιοπιλά, αισθάνθηκε άνθρωπος...

Και άλλες ιστορίες εδώ...

Απ'ότι κατάκαβα τώρα, εχέμ, εχέμ... κάποιος έπρεπε να μου δίνει ένα κλειδί;

Αστροναύτης στην Σαλαμάνκα;;;;

Βρήκα μερικές μοναδικές φωτογραφίες από τον καθεδρικό ναό της Σαλαμάνκα. 

Ο καθεδρικός ναός έχει δύο μέρη: η Παλιά Μητρόπολη και το νέο καθεδρικό ναό. 

Το νεότερο χτίστηκε μεταξύ 1513 και 1733, και τα τείχη είναι πολύ περίτεχνα. Ανάμεσα στις παραστάσεις, υπάρχει κάτι περίεργο, ένας αστροναύτης!!!! 

Μυστήριο...

Εργαζόμενοι που μας έκαναν πλάκα;

Και αυτό τρώει παγωτό χωνάκι με τρεις μπάλες;;;

Εσείς τί νομίζετε;

Φιλιά πολλά και καφεδάκι...